Groei naar het 20-jarig bestaan

De gevestigde traditie wordt tot 1950 verdergezet.  In 1945 verzorgden de wijkmeesters vijf toneelavonden.  Met het stuk “Schip in nood” veroverden ze de eerste prijs op het tornooi te Zeveneken.  Nochtans slaagde men  er niet meer in het contact met Zeeuws-Vlaanderen te herstellen.  De gewijzigde verhouding tussen Nederland en België, alsook het verschil in valuta maakten voor de Zeeuwen het lidmaatschap minder aantrekkelijk.  In 1945 werden nog twee wijkmeesters aangeworven: Petrus Troch en Raymond van de Broeck. 

De lijn werd positief doorgetrokken over 1946, waar vooral een prachtige passie-avond  rond Verschaeves passieverhaal en onder leiding van Leon van der Hulst, tot de verbeelding van het publiek sprak.  Merkwaardige prestatie hierbij door Marcel Thuysbaert  in de Christus-rol.. 1947 kreeg weer een hoogtepunt met de tienjaarlijkse Tinelfeesten.  Dit ging gepaard met de vergadering van de feestvergadering van de Gewestbond Waas en een optreden van “de Mechelse Edgar Tinel Kring” onder leiding van meester Staf Nees.  Het afsterven van meester Hektor Hemelaer, de eerste werker van het Davidsfonds te Sinaai, bracht rouw in het jaar 1948.  Hij werd vervangen door zijn neef, Louis Lecocq.  Bij Jozef Verschelden vinden we hierover:”… Meester Hemelaer, dé eerste werker en propagandist, de immer-trouw-aanwezige op alle bestuursvergaderingen en die met zijn bezadigd woord steeds goede, gouden raad wist te geven.  Zo heeft DF-Sinaai Hierboven reeds vier wakers en helpers… E.H. van de Velde en de heren J. Weyn, Achiel Schelfaut en Hektor Hemelaer.  Een knap viertal… als die maar niet aan het bridgen geraken… dan kan ’t wel zijn dat zij de partij doorspelen, tot wij allen hen Ginder gaan vervoegen.”

Verder bracht 1948 weinig spektakel.  Dit was vooral het gevolg van het stilaan uithuwelijken van de wijkmeesters en het wegtrekken uit Sinaai. In 1949 werd E.H. Johan Geilleit  voor de eerste keer verplaatst naar Sint-Gillis en werden beide  onderpastoors opgenomen in het bestuur.  De voorzitter, pastoor Crombé, ging met rust.  Op 17 oktober  nam men afscheid van Z.E.H. Crombé en werd de nieuwe pastoor E.H. van Zandijcke tot voorzitter aangesteld.

Deze werd geestdriftig toegejuicht door een meer dan volle zaal..  Deze pastoor-voorzitter zal gedurende zijn ganse werkperiode gekenmerkt blijven door zijn nuchtere kijk op de zaken, door zijn goedheid en vooral door zijn vaderlijkheid voor de mensen waarmee hij samenwerkte.  Met een nieuwe voorzitter kondigde 1950 zich glansrijk aan met 265 leden. 

1950 was een jubeljaar. Davidsfonds –Nationaal vierde zijn 75-jarig bestaan en de afdeling Sinaai bestond 20 volle jaren.  Bij gelegenheid van dit dubbel jubileum werd een nog drukkere activiteit uitgewerkt: drie familie-avonden, o.a. één door André Demets (was 7 maal te gast in Sinaai- meteen de meest gevraagde spreker) en één op eigen kracht; een passie-avond door Herman Verbruggen; een toneelopvoering door de groep Poos; een conferentie over Noorwegen en zeker niet te vergeten de feestvierende vergadering van leden en genodigden op zondag 30 april.  De heren Amter en Van Hove, respectievelijk hoofd- en gouwsecretaris, spraken de aanwezigen toe.  Er waren fijn uitgevoerde intermezzi voor piano, viool en cello te horen en tot slot werd M.Sabbe’s “Bietje” opgevoerd. Hierbij voor de derde maal een merkwaardige notitie van Jozef Verschelden: “In alle bescheidenheid meent het bestuur over zichzelf te mogen getuigen dat het zijn beste beentje voorzette.  De grote toneelavonden door de groep Poos en de jaarlijkse vakantiereis niet te na gesproken, spijt het ons een te geringe belangstelling van onze leden te moeten veststellen.  Maar kom… niet pruttelen op deze feestdag.  Van heden af maken allen het vaste voornemen de kern van getrouwen die er altijd zijn,  te komen vervoegen  Deze kern, a.h.w. aangevoerd door onze goede heer Burgemeester dokter Haelterman -die er altijd is-, heeft zich nog nooit (zeker niet in dit jubeljaar) een DF-avond beklaagd.  Dat de heren die  leidende posten bekleden, en de dames en heren die een verzorgde opvoeding genoten toch eens blijk geven van hun sociale zin, en beseffen dat het DF in deze tijd van vervlakking en van onverschilligheid iets te zeggen en iets te doen heeft.  Laten zij, de betergestelden, toch nooit meepraten met de grote hoop over”Hier is nooit iets te doen!”, noch menen dat alles wat elders te horen en te zien is, van ’t beste is, terwijl de prestaties van de eigen mensen  en verenigingen nooit de moeite waard zou kunnen zijn.  Dat zij door hun voorbeeld –het goede voorbeeld moet van hoger komen!- de gewone man de weg leren naar onze avonden, die aldus – wij hopen het- opnieuw in aanzien zullen stijgen.  En nu ik toch aan het uitweiden ben, mag ik zeker  niet nalaten de burgemeester en de magistraat van Sinaai van harte en welgemeend te danken voor het gebaar van waardering dat het DF mocht ondervinden door de plechtige ontvangst ten gemeentehuize.  Dank, geachte Heren.  Dank!  Steun ons met uw gezag… Wij werken voort…”